Gaur egungo munduaren bidegabekeria eta desberdinkeriak, familia eta maitatzeko eta ahazteko modu desberdinak: horra hor zer alderdi jorratu dituzten aurtengo film garrantzitsuenetako batzuen argumentuek. Film horiek munduko zinema-jaialdi onenen "gomendioz" iristen zaizkigu Perlak sailera, eta aurten zinemagile hauek aurkeztuko dizkigute beren azken lanak sail horretan: Maren Ade, Claude Barras, Michael Dudok de Wit, Stephen Frears, Mia Hansen-Løve, Hirokazu Koreeda, Emir Kusturica, Joachim Lafosse, Pablo Larraín, Ken Loach, François Ozon, Cristi Puiu, Gianfranco Rosi, Ira Sachs eta Paul Verhoeven.
Berlinen eta Cannesen gaur egungo mundua irudikatzen eta salatzen duten filmak saritu dituzte. Gianfranco Rosik urtebetetik gora eman zuen Lampedusan, immigranteen lehorreratze masiboko gune bihurtu den Italiako irlan. Azken Berlinaleko epaimahaiaren presidente Meryl Streepen ustez, Fuocoammare / Fire at Sea filmak argi erakusten du "zertarako gai den dokumental bat: guri atentzioa emateko eta gu esku-hartzera eta ekitera behartzeko".
Beste arreta-dei bat da, halaber, I, Daniel Blake filma, Canneseko Urrezko Palmorriaren irabazlea; iragan asteburuan, gainera, Publikoaren Saria jaso zuen Locarnoko zinema-jaialdian. Ken Loach-ek (Nuneaton, Erresuma Batua, 1936) bere ibilbidean praktikan jarri duen errealismo sozialaren beste adibide bat ere bada. Haren ohiko gidoilariak, Paul Lavertyk, idatzia, bi biktimak aurka duten burokrazia-sistema batean biziko dituzten gorabeheren berri ematen du filmak.
Britainiako beste zinemagile beterano eta goraipatu batek, Stephen Frearsek (Leicester, 1941), inoiz izandako soprano txarrentzat hartutako abeslariaren erretratua egingo du Florence Foster Jenkins filmean, New Yorkeko oinordeko xelebre baten abentura ekarriz. Meryl Streep Donostia saridunak hezurmamitzen du protagonista. Talenturik izan gabe ere opera-abeslari bihurtzea lortuko du, bere senar eta ordezkariaren eta pianistaren konplizitateari esker. Senarra Hugh Grant-ek antzezten du, grazia handiz; pianistaren papera, berriz, Simon Helberg-ek betetzen du (The Big Bang Theory).
Hirokazu Koreeda (Tokio, 1962) Donostian gehien estimatutako zinemagile garaikideetako bat da: lautan lehiatu da Sail Ofizialean - Wandafuru raifu / After Life (1998), Hana yori mo naho / Hana (2006), Aruitemo, aruitemo / Still Walking (2008) eta Kiseki / I Wish (2011) filmekin. Azken horrek gidoi onenaren saria jaso zuen, eta bitan lortu du Publikoaren Saria -Soshite chichi ni Naru / Like Father, Like Son (2013, Epaimahaiaren Sari Nagusia Cannesen) eta Umimachi Diary / Our Little Sister (2015) filmekin-. Aurten hirugarrenez lortzeko aukera izango du, Cannesen estreinatutako Umi yorimo mada fukaku / After the Storm filmari esker. Bertan, tifoi batek berriz bere familiarekin elkartzeko aukera emango dio gizon bati. Japoniar zuzendariaren gai gustukoenetako bat da: duela zenbait urte semearen ikuspuntutik aztertu zuen; oraingoan, ordea, aitaren ikuspuntutik begiratzen dio.
Familia, aitaren heriotza eta norberak munduan betetzen duen lekua daude, halaber, Cristi Puiuren (Bucarest, 1967) Sieranevada /Sierra Nevada filmaren ardatz-gunean. Filma Canneseko sail ofizialean izan zen azkeneko zinema-jaialdian.
Toni Erdmann filmean, aitaren bisitak erabat astinduko du egoitza Bucaresten duen Alemaniako enpresa bateko langile baten bizitza. Maren Aderen (Karslruhe, Alemania, 1976) hirugarren film luzeak FIPRESCI saria jaso zuen Cannesen.
Joachim Lafossek (Uccle, Belgika, 1975) zuzendari onenaren Zilarrezko Maskorra irabazi zuen iaz Les chevaliers blancs / The White Knights filmari esker (duela gutxi estreinatu da Espainiako zinema-aretoetan). Aurten, maitasuna bukatzean zer gertatzen den aztertuko du L’économie du couple / After Love filmean. Canneseko Errealizadoreen Hamabostaldian aurkeztua, hamabost urteko harreman baten ondoren bananduko den baina etxe berean bizitzen jarraituko duen bikote bat ekarriko digu.
Perlak sailaren edizio honetako zinemagile hasiberri bakarra dago: Claude Barras (Sierre, Suitza, 1973). Bost film labur egin ondoren, Cannesen saritua eta Annecyko zinema-jaialdian aukeratua izan da haren lehen film luzea, Ma vie de courgette / My Life as a Courgette animazio-filma. Suitzak, bestalde, Oscar sarietarako hautagai izateko aukeratu du. Ez da izango saileko animazio-film bakarra: Michael Dudok de Witek zuzendutako La tortue rouge / The Red Turtlek Sari Berezia irabazi zuen Canneseko Un Certain Regard sailean. Herbeheretar zuzendariak, zeinak Oscar bat irabazi baitzuen Father and Daughter film laburrari esker, gizaki baten bizitzaren aro guztiak barne hartzen dituen istorio bat dakar, irla tropikal batean girotua. Japoniako Ghibli estudioaren eta Europako zenbait ekoiztetxeren arteko koprodukzio bat da.
Emir Kusturicak (Sarajevo, 1954) sari zinematografiko nagusi guztiak irabazi ditu bere lan-ibilbidean: Urrezko Lehoia lehen filmari esker (Sjećaš li se Doli Bel? / Do You Remember Dolly Bell?, 1981)eta zuzendari onenaren saria Venezian (Crna macka, beli macor / Black Cat, White Cat, 1998), Urrezko bi Palmorri -Otac na službenom putu / When Father Was Away on Business (1985) eta Underground (1995) filmengatik- eta zuzendari onenaren saria (Dom za vešanje / Time of the Gypsies, 1989) Cannesen, eta Zilarrezko Hartza Berlinalen (Arizona Dream, 1993). Na mliječnom putu / On the Milky Road filma Venezian estreinatuko da eta Monica Bellucci eta Kusturica bera izango ditu protagonista. Serbiar zinemagileak 2007tik egindako lehen fikzio-filma da.
Ira Sachsen (Memphis, 1965) Little Men Berlinen estreinatu zen, Generation sailaren barruan. Hamahiru urteko bi mutikoren laguntasun-istorio bat kontatzen du, Brooklynen, uda batean. Sachsek Epaimahaiaren Sari Nagusia lortu zuen Sundancen Forty Shades of Blue filmari esker, eta fikzioko film luze onenaren Teddy saria Berlinen Keep the Lights On filmagatik.
Donostia Pablo Larraínen (Txileko Santiago, 1976) ibilbide guztiaren lekuko izan da 2008an Zinema Eraikitzen 13 irabazi zuenetik, Tony Manero filmarekin. Bere filmean, Larraínek Nerudaren gain jartzen du begirada; Canneseko Errealizadoreen Hamabostaldian estreinatu zuen, bere lehen lana eta No filma bezala. Biak ala biak Perlak sailerako aukeratuak izan ziren. Txiletar zinemagilea Venezian lehiatu zen Post Mortem filmarekin, eta iaz Epaimahaiaren Sari Nagusia lortu zuen Berlinalen El club filmari esker. Gael García Bernalek hezurmamitzen du etenik gabe poetari segika dabilen polizia-prefeta, Óscar Peluchonneau, eta aurten zinema latinoaren Jaeger–LeCoultre saria jasoko du filmaren gala-emanaldian, Victoria Eugenian.
Larraínek bezala, Mia Hansen-Løvek (Paris, 1981) Canneseko Errealizadoreen Hamabostaldian egin zuen debuta, bere lehen film luzearekin: Tout est pardonné. Louis Delluc sariarekin aitortu zioten lan hura. Bigarren lana, Le père de mes enfants, Un Certain Regard sailean aurkeztu zen, eta Eden filmarekin Zinemaldiko Sail Ofizialean lehiatu zen 2014an. Bere azken filma, L’avenir / Things to come, Berlinen estreinatu, eta zuzendari onenaren Zilarrezko Hartza jaso zuen han.
L’avenir / Things to Come eta Elle filmek protagonista bera dute: Isabelle Huppert zoragarri bat (Donostia saria 2003an). Paul Verhoevenek (Amsterdam, 1938), Robocop, Basic Instinct eta Showgirls filmen egileak, bortxaketa bat hartu du abiapuntutzat komedia polemiko eta zoro bat egiteko.
François Ozonek (Paris, 1967) I. Mundu Gerraren ondorengo Alemaniako hirixka batera darama bere unibertso pertsonal eta bereizgarria. Pierre Niney (The Odyssey) eta Paula Beer (The Dark Valley) dira protagonistak. Ohikoa da Ozon zinema-jaialdi onenetan ikustea; Urrezko Maskorra irabazi zuen Dans la maison filmagatik, eta Venezian estreinatuko du bere azken filma.