72 urteko Pedro saiatzen ari da egoera berrira aurre egiten: 38 urteko seme Alex etxetik joango zaio laster, erizain-lana lortu baitu Ingalaterran, eta badaki aitarentzat zaila izango dela etxe-aldaketa. Elkarrekin egingo duten azken ehizaldia hitz eta sentimendu erreprimituez beteta egongo da; halako batean, ikusiko dute Canela txakurrak azerientzako pozoia irentsi duela. Alexek eta Pedrok kontrako ikuspuntuekin egingo diote aurre tragedia horri. Lagungarri izango ote zaie ezbehar hori Pedroren tristura sakonaren medioz elkarrekin lotu eta, azkenik, konektatzeko?

Kale bati buruzko dokumentala, kalean egina: Bartzelonako Les Ramblesen esentzia eklektikoa, bizitza inoiz eteten ez den erakarpen turistikoa izanik. Gaua iristean, kalea aldatu eta eztabaidarako gune bihurtuko da. Nagusiki gizonez osatutako zirku esperpentiko bat, askotariko hizkuntza, lanbide, arraza, erlijio eta ideologien nahasketa. Bona nit, rambles giza zoologiko baten erretratua da, gauez euren hirian pasieran dabiltzan bi emakume gazteren ikuspegitik.

Uda amaierako euriak zipriztindutako Isiltasuna etenez, mutil talde batek gela zahar baten memoria matriarkala txikituko du. Berehalako arriskuaren aurrean, zaharrenak lidergoa lortzeko lehian dabiltza. Arratsaldea euriaren bizitasunarekin luzatu eta barnealdean beroa handitzen den heinean, indarkeriaz jokatzen hasiko dira. Gorputza zaurituta izanik, Chico gazte zaurgarria ez da moldatzen eta desira-zantzu tragiko bat aurkituko du.

Visman izeneko Kubako herri batean, fantasia historikoekin obsesionatutako gazte bat horietan babesten da bere familia-loturen konplexutasuna eta gizarte-ingurunea aztertzeko. Aita desgaitua berak bakarrik zaindu beharra ardura handia izanik, Antoineren erregealdia bere kontakizun epikoari bizia ematen saiatzen da, eguneroko ezbeharrei aurre egin eta gainbeheran den mundu batetik deskonektatu nahian.

El tercer paisaje film-proiektu bat da, Omako baso margotua gaixoarazi zuen onddoa duena protagonista; Agustín Ibarrola euskal artistak 80ko hamarkadan Bizkaian egin zuen lana da Omako baso margotua. Obra hori land Art mugimendukoa da; hots, iragankortasuna du ezaugarri nagusi. Horri jarraikiz, artistek kondizio meteorologikoen eta giza borondatearekin lotu gabeko gainerako elementuen mende uzten dituzte euren lanak.

Problematikotzat jotako haur bat tenplu arraro batera eraman du amak. Ama itxaropentsu bazegoen ere, haurrak bere errebeldiarekin jarraitzen du. Tenpluan, 'munstro' deitzen dioten mutil bat ezagutuko du, bihurrikeriak patxadaz egiten dituena. Mutil horren ikuspegiaren bidez, haurrak bizitzaren balioa ikasiko du. Haren begiradari jarraituz, naturak irakasten diguna edozein sermoi baino sakonago entzuten dela sentitzen da.

Kameraren aurrean, Kai zinema-ikasle txinatarra Halekin duen adiskidetasunaren konplexutasunaren berri ematen saiatuko da; Hal Kai baino zaharragoa den afroamerikarra da, egunkari-saltzailea, eta AEBetara iritsi zenean ezagutu zuen. Urtebete lehenagoko gertaerak berritu ahala, biak proiektuaren benetakotasunarekin eta arazo etikoekin lehiatzen hasiko dira. Alabaina, ezein forma dokumentalek ezin dio bere buruari nagusitasun moralik esleitu.

Emakume gazte bat sufritzen ari da ama −gaixotasun larria duena− zaindu behar duelako. Amaren autoestimua hobetzen saiatzen dela, bere ezkutuko motibazioei aurre egin beharko die, eta konturatuko da galeraren beldurra ez dela bultzatzen duen indar bakarra.

Egun batean, Ayano piknik egitera doa Shuichi mutil-lagunarekin eta Minato alaba txikiarekin. Hiruren arteko giroa apur bat deserosoa da, Minatoren ama Miho zenaren presentziagatik. Azkenik, sakabanatu egingo dira. Minato bere amaren oroitzapenetan murgilduko da. Iraganeko fantasia ezagun bat ikusiko du, berriz, Shuichik. Orduan, Mihoren mamua aurrean agertuko zaio Ayanori. Pixka batean euren izenak esan gabe hitz egin ondoren, banandu egingo dira biak. 

Parisko zubi zaharrenetik gertu (Pont-Neuf zubia), Camille −bigarren eskuko liburuen denda batean lan egiten duen emakume bat− Paulekin −Eiffel dorreko huskeria-saltzaile batekin− gurutzatuko da. Gau batean zehar, bi arima gazte horiek Argiaren Hiriko erritmo liluragarrian murgilduko dira.

Gaur egungo publikoa hain ohitua dagoenez zinemarekin, genero bakoitzeko filmak nola amaituko diren aurreratzen ditu. Noirra, eta kasu honetan neo-noirra, atmosferak markatutako generoa da. The Slipek zinemaren alderdi formalak erabiltzen ditu aldarte hori sortzeko, giza interakzioei, oinezkoen mugimenduei eta paisaiei intriga estrintsekoa emanez. Azken batean, zerbait gertatuko da...

Gabriela, 22 urteko neska gazte bat, haurtzaroko kaleetan zehar dabil, galdu zaion txakurraren bila. Bizilagun ohiak lagunduta, lehen bizi zeneko auzoko bazterrak arakatzen dituzte. Noraezean ibiltze horren medioz, txokoak bizia hartuz joango dira egunean zehar, keinu libre eta musikal gisa. Oda bat kaleko txakurrei.

Etorkizun hurbilean, Lurrak gizaki heldu guztiak zigortu ditu gure planeta behar bezala ez zaintzeagatik, eta suntsitutako mundu batean abandonatuta dauden haur batzuek eguneroko bizitza etorkizuneko ziurgabetasunean pentsatu gabe bizitzen saiatzen dira. Haurrek helduekiko gorrotoaren bidez bideratzen dute beldurra, baina zer gertatuko da haur horietako bat heltzen hasten denean?