FRANTZIA
1949
22 min.
Film laburra
(1949)
Franjuk zuzendutako lehendabiziko lana; gaur egun, dokumentalgintzaren historiako ezinbesteko filma da. Parisko hiltegian egindako ibilaldia esperientzia basati eta ikaragarri bilakatuko da, «ezohiko gauzek eta errealismo poetikoak sortzen duten erakarpenari» esker (Franjuren beraren hitzetan).
FRANTZIA
1951
22 min.
Film laburra
(1952)
Franjuren esanetan, hauxe zen bere dokumentalik gogokoena. Gerrako beteranoen ospitale batek nola funtzionatzen zuen erakusteko agindu zion Frantziako Gobernuak, baina Franjuk militarismoaren aurkako kritika zorrotza egin eta gerrako izugarrikeriak salatu zituen.
FRANTZIA
1952
34 min.
Film laburra
(1952)
Dokumental honen bidez, Georges Méliès zinemagilea omendu zuen Franjuk; beti miretsi izan zuen fantasiazko zinemaren sortzailea, alegia. Artista paregabe horren bizitzan eta lanetan egindako ibilbidea, Mélièsen alargunaren bidez.
FRANTZIA
1953
14 min.
Film laburra
(1956)
Erradioaktibitatea ikertzen aitzindari izan ziren zientzialariei egindako omenaldia. Franjuk aktoreekin egin zuen berregite dokumental hau. Curie senar-emazteek zer lan metodo erabiltzen zituzten erakusten du, bai eta beren ikerketa garrantzitsuak zer-nolako egoera kaskarretan egin zituzten ere.
FRANTZIA
1954
22 min.
Film laburra
(1953)
Industriako hondakinek gizakiengan dituzten ondorioei buruzko dokumental zientifikoa, Franjuk kutsu poetikoz filmatua.
FRANTZIA
1955
27 min.
Film laburra
(1955)
Iragandako garaien oroitzapen lirikoa eta geratu ezin dugun denboraren joanaren gaineko hausnarketa, arrantzale zahar baten gomutak abiapuntu hartuta.
FRANTZIA
1955
20 min.
Film laburra
(1955)
Dokumental honen bidez, Franjuk beste egoera zirraragarri bat erakutsi zuen, eguneroko begiratuetatik ezkutatuta geratzen den gizarteko beste txoko bat; kalean utzitako txakur baten istorioa, alegia. Azkenean, txakurtegi batean sartu eta zoritxarreko patua izango du zain animaliak.
FRANTZIA
1956
27 min.
Film laburra
(1956)
Théâtre National Populaire areto garrantzitsuari buruzko dokumentala; garai hartan Jean Vilar antzerkigileak zuzentzen zuenari buruzkoa, hain justu. Franjuk antzezpenen filmazioak eta dokumentalen irudiak konbinatzen ditu. Era berean, antzerkiaren eta benetako munduaren arteko konexioak eta gatazkak erakutsiko dizkigu.
FRANTZIA
1957
14 min.
Film laburra
(1957)
Arte Ederretako Ministerioak Parisko katedral ospetsuari buruzko film bat egiteko agindu zion Franjuri. Zinemagilearen ibilbidea ondotxo ezagutzen zutenez, honako baldintza ezarri zioten: «Katedrala bakarrik filmatu. Ez apaizik, ez mezarik. Arkitektura baino ez». Zinemaskopen filmatu zuen, eta eraikinaren edertasunaren goraipamen ederra egiten du.
FRANTZIA
1958
20 min.
Film laburra
(1958)
Franjuk fikziozko zineman egindako lehendabiziko saioa. Film labur hau Orfeo eta Euridizeren mitoaren eguneraketa da; lurpeko infernu moderno batean, Parisko metroan, galdutako ume baten istorioa kontatzen du.
(1958)
Dokumentalgile lanetan aritu ostean, Franjuk erakundeen inguruko ikuspegi kritiko zorrotza azaldu zuen bere fikziozko lehen film luzean. Hervé Bazin idazlearen eleberria du oinarri, eta eromenari eta bere tratamenduari buruzko hausnarketa arduragarria proposatzen du, ospitale psikiatriko batean borondatearen kontra sartu duten gazte baten esperientzia kontatuta.
FRANTZIA-ITALIA
1960
88 min.
(1959)
Boileau eta Narcejac eleberri kriminalen idazleek Jean Redon idazlearen kontakizun anker bat egokitu zuten Franjurentzat. Zirujau argi baten esperimentuak azaltzen ditu. Emakumeak garbitzen ditu larruazala kentzeko eta alabari aurpegi bat emateko, istripu baten ondoren desitxuratuta geratu baita. Hauxe izango da ziurrenik Franjuren obrarik ezagunena, bai eta bere maisulan ukaezinetako bat ere. Izuak eta poesiak bat egiten dute fantasiazko zinemaren historiako kultu-film honetan.
(1960)
Franjuk eta Boileau eta Narcejac eleberrigileek izandako bigarren lankidetzaren emaitza, polizia-eleberri klasikoari egindako omenaldi bikaina. Genero horretako ezinbesteko osagai guztiak biltzen ditu: luxuzko landa-etxea, ezkutuko aberastasuna, diru-goseak amorratutako oinordekoak, inon ageri ez den hildakoa eta zenbait hilketa. Guztia ere argiz eta soinuz bildutako ikuskizun batean; ezertxo ere ez da izango zirudien modukoa.
(1962)
François Mauriac idazlearen izen bereko eleberria pantaila handirako egokitua. Idazlearen seme Claudek egokitu zuen istorioa. Hiri txiki batean girotuta dago, eta Thérèse du protagonista, maite ez duen gizon batekin ezkondutako neska gaztea. Bizi duen giro aspergarri eta zapaltzailearekin itota, zorigaiztoko erabaki bat hartuko du etsipenaren etsipenez. Film honetan egindako lanari esker, Emmanuelle Riva protagonistak emakumezko aktore onenaren Volpi kopa irabazi zuen Veneziako zinema-jaialdian.
(1963)
Franjuk Louis Feuillade zinema mutuko maisuari egindako omenaldia. Film hau aipatutako zuzendaria ospetsu egin zuen serial ospetsuaren remakea da. Jacques Champreux Feuilladeren ilobak idatzi zuen foiletoien xalotasuna eta edertasuna berreskuratzen dituen film honen gidoia. Pertsonaia zitalak, hilketak eta bahiketak, emakume ederrak, mozorroak eta tranpak, eta askotariko egoera zoragarriak ikusiko ditugu film honetan.
(1964)
Jean Cocteau idazlearen eleberriaren egokitzapen honetan, Franjuk Emmanuelle Riva aukeratu zuen berriro ere protagonista izateko. Filma I. Mundu Gerran girotuta dago, eta frontetik zaurituak ateratzeko konboi bat antolatzen duen aristokrataren eta jeneral ospetsu baten semea dela dioen hamasei urteko gazte baten arteko harremana kontatzen du. Aktoreen arteen daude, konparazio batera, Cocteauren aktore fetix Jean Marais, edota Charles Aznavour.
FRANTZIA
1965
26 min.
Film laburra
(1965)
Marguerite Duras idazlearen gidoiarekin eta Georges Delerue musikariaren doinuekin, film labur honek amnesia duen emakume zehar baten eta ume analfabeto baten arteko harremana kontatzen du. Denbora, oroitzapenak eta tankera horretako gaiak jorratzeko baliatu zuen Franjuk.
FRANTZIA
1966
24 min.
Film laburra
(1966)
Marcel Allain foiletoi idazlearen deskribapena. Allainek Franjuren heroi gogokoenetako bat sortu zuen: Fantômas.
(1970)
Franjuk Frantziako literaturako beste klasiko bat egokitu zuen; kasu honetan, Émile Zola idazlearena. Eleberri antiklerikala da, eta zinemagileak jatorrizko lanaren amorrua eta indarkeria batere kendu gabe eszenaratu zuen. Kontakizun itogarri eta klaustrofobiko honetan, hiri txiki bateko apaiz bat da protagonista. Apaizak erori eta memoria galduko du; hala, neska gazte eder batek zainduko du... Eta maitemindu egingo da apaiza, nor den eta zer betebehar erlijioso dituen ahaztuta.
FRANTZIA-ITALIA
1974
100 min.
(1974)
Franju eta Jacques Champreux gidoilaria garai bateko serialen tankerako L’Homme sans visage telesail laburra sortzen ari zirela, film hau ere filmatu zuten zinema-aretoetarako. Franjuk honela deskribatu zuen zinema mutuko Louis Feuillade maisuaren unibertsora egin zuten gerturatzea: «Film honetan herri-jaietan bezala sartuko gara; etsipenik ez sentitzeko, hobe da bakuntasunera itzultzea».
FRANTZIA
1965-1976
46 min.
Film laburra
Franju Frantziako Kanpo Arazoetako Ministerioaren proiektu honetan parte hartu zuten zuzendari ospetsuetako bat izan zen. Proiektuak dokumental labur sorta bat biltzen du, eta munduari herrialdeko eskualdeetako bizitzaren, kulturaren eta artearen zenbait alderdi ezagutaraztea du helburu.
Jean-Louis Curtis idazlearen eleberri batean oinarrituriko telebistarako egokitzapena da, Franjuk FR3 telebista-kate frantziarreko Cinéma 16 programarako egina.
Franjuk FR3 telebista-kate frantziarreko Cinéma 16 programarako egin zuen drama hau, bere aktore gogokoenetako batek (Pierre Brasseur) idatzitako testu bat moldatuta. Filmean Edith Scob zuzendariaren fetix aktoreak parte hartu zuen.